De revolutie vond plaats in 1983 met Tom Schnackenberg "zeilontwerper" van het consortium van "Australië II"; Tom profiteert van de komst van moderne snijplotters en ontwerpsoftware.
De zeilen met radiale snede worden geproduceerd met veel meer sneden en vereisen daarom een groter aantal sneden en naden, waardoor ook de verspilling van de stof toeneemt.
Ze garanderen echter een betere spanning omdat elke kleine staaf de kracht die op de uiteinden wordt uitgeoefend, kan "transporteren". Het is alsof elke kleine driehoek de drager wordt van een krachtvector, die vanaf de top van het zeil naar het midden wijst.
Deze vector gaat gepaard met de sterkte van 4-5 andere kleine vectoren. Al deze vectoren vinden geen "barrières" en wijzen rechtstreeks naar het punt waar de kracht worstelt om te bereiken, namelijk het midden van het zeil. Vergeleken met de "afgesneden" sneden die de voortplanting van de kracht "blokkeren", zorgt de diagonale verbinding ervoor dat het precies het meest delicate punt bereikt.
Door de kracht te "verdelen" kunnen we ervoor zorgen dat elke wond de spanning krijgt die nodig is om op spanning te blijven.
Het moet daarom worden benadrukt dat de radial een stijver zeil mogelijk maakt, minder meegeeft onder belasting en met een langere prestatieduur: het werkt natuurlijk homogener.